به گزارش روابط عمومی حوزه هنری انقلاب اسلامی، مراسم افتتاحیه دوره دوم «هنرگردان» با حضور مدیران و ایده‌پردازان این دوره چهارشنبه ۱۹ آذر ۱۴۰۴، در گالری حبیب الله حوزه هنری برگزار شد؛ مراسمی که به گفته برگزارکنندگان هدفش احیای ذوق، تجربه و نقد هنر در بستر انقلاب اسلامی است.

در این افتتاحیه، مجری برنامه با تشریح مجموعه برنامه‌های پیش روی این دوره، مخاطبان را با کلیت فعالیت‌های مدنظر موسسه مرکز هنری رسانه‌ای آشنا کرد؛ برنامه‌هایی از جمله آموزش انواع مکاتب و نظریه‌های نقد هنری، تماشای آثار هنری انقلاب‌ اسلامی و انقلاب‌های جهانی، آموزش طرح کلی اندیشه اسلامی، مسئله‌شناسی ویژه هنر انقلاب و همچنین ارتباط مستمر با یکی از اساتید اخلاق برای تقویت مهارت نقدنویسی و جستارنویسی در عرصه هنر.

سپس مجتبی کاوه مسئول دومین دوره «هنرگردان»، به تفصیل درباره ساختار دوره دوم «هنرگردان» توضیح داد. او گفت که این دوره ‌برعکس دوره پیشین، بر پایه شناسایی فرد به فرد طراحی شده؛ پروسه‌ای زمان‌بر که نیاز داشت افراد در هر استان و شهر به دقت رصد شوند. در مجموع بیش از ۱۵۰ نفر ثبت‌نام کردند و از این میان حدود ۵۰ نفر برای شرکت در دور دوم انتخاب شدند و در نهایت، ۲۰ نفر به‌عنوان اعضای دوره دوم هنرگردان برگزیده شدند. دوره برای مدت یک سال برنامه‌ریزی شده است.

در ادامه، سیدعلی سیدان که پیشتر برگزارکننده دوره اول «هنرگردان» بود، از نقطه آغاز این ایده سخن گفت. به گفته او یکی از کاستی‌های جدی ما غفلت از زیست هنری شایسته انقلاب اسلامی است. او یادآور شد که حقیقت انقلاب مانند انفجار نور و طوفان معنا بر جامعه عارض شده اما جلوه هنری، ذوق و شمه‌ای که هنر باید این معنا را به ما بچشاند، کمتر با ما ملاقات کرده است.

به گفته او، هنرگردان آن کسی است که بیش از همه مماس با هنر است؛ کسی که ذوق و تجربه و مشاهده هنری دارد و می‌تواند آن را تعمیق دهد و در جامعه توسعه بخشد.

مربی دومین دوره هنرگردان تاکید کرد که اگر ما این کار را نکنیم، انقلاب تبدیل به مجموعه‌ای از انسان‌های کر و کور و بی‌حس خواهد شد؛ انسانی که خیالش کار نمی‌کند و طبیعی است که چنین انقلابی نمی‌تواند داعیه تمدنی داشته باشد.

سیدان با تأکید بر این نکته که ما آنقدر که مجالس مذهبی و مناسک را تفصیل‌یافته تجربه می‌کنیم، به همان اندازه زیست و تجربه عالم هنر را تجربه نکرده‌ایم، گفت: اگر بتوانیم این ذوق و تجربه هنری را از طریق هنرگردان در مدیران، کارگردانان و فعالان فرهنگی شکل بدهیم، ممکن است قیام دوباره‌ای در جریان هنر انقلاب اسلامی رخ دهد.

در ادامه، امیرحسین سمیعی نویسنده، پژوهشگر هنر و مربی دوره دوم «هنرگردان» درباره آنچه می‌توانیم هم در سطح نظری و هم در عمل خاص خودمان داشته باشیم، سخن گفت. از دید او آنچه اثر هنری را زنده و برپا می‌کند «سخن» است؛ تا زمانی که سخنی در میان نباشد، منتقد فقط به خودنمایی می‌پردازد و نقد، هیستریک می‌شود اما وقتی سخنی وجود داشته باشد، هنرمند اثری خلق می‌کند، منتقد نقد می‌کند، مدیر می‌فهمد چه باید بکند. آنچه هنرگردان را خاص می‌کند این است که او «صاحب آن سخن» است. اگر هنرگردان داشتیم، بسیاری از هنرمندان بیرون از جریان نمی‌افتادند؛ آثار خلق‌شده نیرومندتر بودند و نیروهای مؤثرتری تربیت می‌شدند.

در ادامه، مرتضی ابراهیم‌پور سردبیر رسانه «بافتار» و مربی دوره «هنرگردان» نیز درباره ضرورت نقش کاراکتر هنرگردان صحبت کرد. او تمایز بین هنرگردان و مدیر فرهنگی یا فعال فرهنگی معمولی را روشن کرد. هنرگردان هنر را مجرایی برای ظهور حقیقت می‌بیند، نه صرفاً ابزاری برای سرگرمی یا نمایش. به عنوان مثال، اگر روایت فتح یا آثار مشابه نبودند، چطور می‌توانستیم عمیقاً حقیقت انسان انقلاب اسلامی را بفهمیم؟ گاهی یک اثر هنری حقیقتی را برای ما روشن می‌کند که پیش از آن هرگز به آن فکر نکرده بودیم.

وی تاکید کرد: آن چیزی که برای ما مهم است، این است که آثار هنری بتوانند زبان ما باشند و وقتی چنین اثری یافت می‌شود، معنا و هویت ما فرضاً در قطعه‌ای موسیقایی یا ادبی یا تصویری انعکاس می‌یابد. تلقی هنرگردان از هنر، تلقی‌ای متعالی است.